بسته شدن روزنامه ها در زمان سلطنت کورونا یک معادله چند جانبه است

پس از پایان تعطیلات نوروزی که طبق یک سنت عجیب و غیرمعمول ، رسانه های چاپی ایران ، صرف نظر از اخبار و اهمیت وقایع ، یک تعطیلات دو هفته ای را سپری می کنند ، امسال شاهد بازگشت مجدد رسانه های چاپی به پیشخوان ها نبودیم.

دولت به تلاش های عجیب و غریب خود برای مبارزه با بیماری همه گیر کرونا ادامه داد و به نشریات توصیه کرد تا از انتشار نسخه های چاپی تا اطلاع ثانوی خودداری کنند. آنها با انتقال پست های خود در فضای مجازی سعی در جبران بسته شدن روزنامه کردند.

این اقدام دولت اعتراض روزنامه نگاران و فعالان رسانه را برانگیخت. به عنوان مثال ، کانال تلگرام ، “باشگاه روزنامه نگاران ایران” ، این تعطیلات مجموعه انتقادات و نظرات خود را در رسانه ها ارائه کرد. در نامه ای خطاب به رئیس جمهور ، مدیران هفت روزنامه خواستار اتخاذ تدابیری برای اطمینان از انتشار روزنامه ها شدند.

اما حداقل تاکنون ، این تلاش ها برای خارج کردن روزنامه ها از اغما اجباری انجام نشده است. بسیاری از مدیران رسانه های چاپی این موضوع را ضربه ای مهلک به بدن شکننده و آسیب پذیر اقتصاد رسانه های چاپی می دانند و با استناد به پیامدهای اقتصادی آنها ، موج بیکاری در بین روزنامه نگاران و تعطیلی رسانه ها را هشدار می دهند.

اضطراب در مورد بیکاری عمده نگرانی خبرنگاران است و زندگی اقتصادی رسانه های چاپی و البته شبکه های آن مانند رسانه های چاپی ، زنجیره تبلیغات و توزیع نگرانی های جدی و صحیح را که باید برطرف شود تهدید می کند. اما موضوع بسته شدن رسانه های چاپی در این فضا از دیدگاه غیر اقتصادی و از دیدگاه محتوای رسانه از چندین منظر مختلف قابل بررسی است.

برخی از این نکات ممکن است در قالب سؤالات زیر مطرح شود.

• آیا رسانه ها به طور کلی و رسانه های چاپی به طور خاص ، در دسته اصلی مشاغل دوره ، سعی در کاهش تعامل جسمی افراد دارند؟
• آیا ویراستاران ایرانی آماده کار در شرایط اضطراری هستند؟ یا بهتر است همه فعالیتهای آنها را ببندیم؟
• اگرچه ممکن است در اینترنت فضایی وجود داشته باشد ، آیا دلیلی بر تأکید بر انتشار چاپ – غیر از پرونده اقتصادی آن وجود دارد؟

در این مقاله سعی خواهم کرد نکاتی را روشن کنم که امیدوارم براساس نگاهی به وضعیت رسانه ها و مباحث موجود در رسانه های جهانی به محتوای این گفتگو اضافه کنم.

من فکر می کنم جواب این سوال بله است.

ما در بحران های اجتماعی به ویژه در هنگام بروز همه گیری کورونا به رسانه های حرفه ای احتیاج داریم.

ویروس کرونا رویدادی است که در آن جامعه و بخشهای مختلف آن نقش اساسی در شکل گیری ادامه روند دارند. رویدادهایی مانند ویروسی جهانی به معنای واقعی کلمه حوادثی هستند که در آن مبادلات فردی به بخشی از مشکل تبدیل می شوند یا در حل مسئله نقش دارند و تقریباً هیچ فاصله ای وجود ندارد.

این رویدادی نیست که فقط به دولت ها ، نظام پزشکی ، پزشکی ، خدمات یا رفتارهای شخصی متکی باشد. مانند یک ساختار ریاضی پیچیده و پیچیده ، رفتار یک فرد می تواند تأثیر عمده ای بر ادامه بحران در جهان داشته باشد. ما در روزهای اخیر نمونه های بسیاری از این تأثیرات را دیده ایم و شاید مشهورترین آن داستان بیمار شماره 31 در کره جنوبی باشد.

رفتار شخصی ما بر اساس داده ها و اطلاعات قابل اعتماد تغییر می کند. به خصوص وقتی که بازار شایعات ، علم نادرست و سوء استفاده از فرصت ها به دلایل مختلف داغ است ، شما و من به منابع معتبری احتیاج داریم تا بتوانید بین حق و نادرست تفاوت قائل شویم. این روزنامه نگاران به دلیل آموزش ، تجربه و تخصص خود می توانند دقیق ترین اطلاعات را در اختیار ما قرار دهند.

از طرف دیگر ، کار روزنامه نگاری حرفه ای تنها مربوط به انتقال خام داده ها و اطلاعات نیست. قرار دادن داده های جدید در زمینه زمینه ایجاد تغییر در اجماع علمی در مورد رفتار ، نظارت بر روند سیاسی ، اقتصادی و فرهنگی و تصمیمات و اقدامات سیستم مراقبت های بهداشتی علمی است.

در مواقع بحرانی ، سیستم حاکم ، مسئول مدیریت و هدایت جامعه در همه جای دنیا ، ترجیح می دهد اگر بتواند با دستکاری ، گمراه سازی یا پنهان کردن برخی داده ها ، اطلاعات و روندها ، مثبت و موفق باشد. نشان دادن

هنگامی که دسترسی به داده ها و شفافیت به معنای واقعی کلمه باعث نجات جان انسان ها می شود ، پنهان کاری ممکن است خطرات بزرگی را به همراه داشته باشد که محدود به مرزهای جغرافیایی نباشند ، بلکه باعث سردرگمی نهادهای علمی جهانی نیز می شوند.

به عنوان مثال ، در چند روز گذشته ، در مورد اطلاعات منتشر شده توسط چین و ژاپن در دو مورد ، شاهد تردید بودیم. چین متهم شده است که اطلاعات جدیدی درباره موفقیت خود پنهان کرده است و ژاپن نیز متهم شده است که سعی در اثبات شواهد کمتری از این واقعیت دارد که می تواند المپیک را به موقع قبل از پایان بازی های المپیک تابستانی برگزار کند.

البته در حال حاضر هر دو مورد در حد سوداگرانه و گمانه زنی هستند اما اگر این ادعا صادق باشد ، وقتی ادعا می شود که در بعضی از کشورها مانند چین و ژاپن ، شرایط عمومی استفاده از ماسک صورت ، شیوع این بیماری را متوقف کرده است. بیایید ، (که منجر به بررسی مجدد نقش ماسک توسط موسسات بهداشتی در جهان) شد ، نتیجه می گیریم که چگونه این اطلاعات غلط حتی بر مؤسسات علمی در موضوعی تأثیر می گذارد که ممکن است درست نباشد. با فرض اینکه ادعاها و اطلاعات صحیح است و موفقیت چین و ژاپن در کنترل این سؤال نقش ماسک را مطرح کرده است ، در صورت اشتباه بودن این گفته ها ، در اصل ممکن است این سؤال مطرح نشود.

وظیفه رسانه های حرفه ای مسئولیت پذیری مسئولان و مدیران است. یکی از تفاوت های کشورهایی که داده های دقیق تری را منتشر می کنند و مواردی که فضای بسته را بسته اند ، نقش فعال روزنامه نگاران حرفه ای – و البته فضای آزاد رسانه ای آنها است. رسانه چاپی را ببندید ، به خصوص که اکثر رسانه های باقیمانده ، که رسانه های صوتی و تصویری در ایران هستند ، رسانه ای دولتی و بلندگو رسمی هستند و هیچ رسانه صوتی و تصویری مستقل وجود ندارد – به استثنای چند ابزار شخصی مبتنی بر وب ، این سازمانی است که بر عملکرد ساختار سیستم و بدنه سیستم نظارت می کند. جامعه با همه محدودیت هایش

اما آیا رسانه ما برای این فضا آماده است؟

سوال مهم بعدی این است ، با فرض اینکه همه ما قبول داریم که رسانه های حرفه ای یکی از مهمترین نهادهای این دوره است ، آیا روزنامه نگاران و مدیران رسانه و به اصطلاح سردبیران و مجریان بویژه رسانه های چاپی آماده کار هستند؟ آیا دوره هایی وجود دارد؟

در بعضی موارد به نظر می رسد که ما آماده این فضا نیستیم. از یک طرف طبیعی است که فعالیت حرفه ای در این زمینه اگر ادامه یابد ، نیاز به تغییرات جدی در عادت های حرفه ای ما دارد. سایر فعالیتهای اساسی مانند فروشندگان ، خدمات پستی ، خدمات پزشکی و غیر رفتاری برای این دوره تغییر کرده و سعی در انطباق با شرایط جدید داشته و اقدامات احتیاطی بیشتری را بر عهده داشته و ویراستاران و ماهواره های آنها در زنجیره نشر نیز باید همین کار را انجام دهند. در شرایط فعلی ، نمی توان چند ده گزارشگر را در یک اتاق کوچک شلوغ جمع کرد. اگر دفتر تحریریه به فعالیت خود ادامه دهد ، باید فرایندی باشد که کارمندان در فاصله ای امن از یکدیگر نگهداری شوند. تمیز کردن لازم باید به طور مکرر انجام شود. خطرات احتمالی برای همکاران شناسایی شده و یک اقدام پیشگیرانه محسوب می شود.

حتی یک نمونه ساده و به ظاهر بی اهمیت ، مانند فضای آبدار یک خانه و یک مهمانی چای برای رسانه ها باید جدی مورد توجه قرار گیرد.

از طرف دیگر ، رسانه ها باید بتوانند از راه دور برخی از نیروهای خود را که نیازی به فیزیک در مطبوعات ندارند ، از راه دور فراهم کنند. این حتی می تواند بخش بزرگی از نیروهای فنی رسانه ها از قبیل نوشتن ، نمونه برداری و صفحه بندی را با همکاری وزارت ارتباطات و مواردی از این دست انجام دهد که سایر کشورها انجام دادند. همچنین ، روزنامه نگاران که کار اصلی آنها جمع آوری اخبار به صورت آنلاین ، برقراری تماس تلفنی یا از طریق اینترنت است ، دلیلی برای حضور در دفتر تحریریه ندارند. بخش بزرگی از نیروهای تصویربرداری می توانند بدون حضور در دفتر تحریریه ، از آنها عکس گرفته و به شبکه زیرساخت رسانه منتقل کنند.

به نظر می رسد این موضوعی است که ما برنامه ریزی نکرده ایم و زیرساخت های لازم را در اختیار نداریم و ممکن است اکنون زمان آن باشد که این زیرساخت ها را فراهم کرده و به سرعت آن را عملی کنیم.

البته مشکل دیگر در این زمینه اینست که ساختار ما تنها چیزی نیست که گاهی در برابر تغییر مقاومت می کند و گاهی اوقات مردم نسبت به تغییر لازم سرسخت هستند.

برخی از افراد با سابقه طولانی در تولید محتوا و کار در رسانه ها و حتی متخصصان علوم ، گاهی اوقات برای سازگاری با شرایط باورنکردنی تلاش می کنند.

توجه به این نکته مهم است که وقتی ما در مورد لزوم ادامه کار در حالت Corona صحبت می کنیم ، منظور ما اصلاح روندها بر این اساس است. هیچ بهانه ای از قبیل مراجعه به ایثارگری شخصی برای ادامه عملیات قبلی در این دوره قابل قبول نیست. به عبارت ساده تر ، اگر ما نتوانیم از فاصله های اجتماعی و جسمی فاصله بگیریم ، اگر نمی توانیم بخش بزرگی از نیروها کار از راه دور ارائه دهیم ، یا اگر می خواهیم مانند گذشته کار خود را ادامه دهیم ، بستن رسانه ممکن است چیز بدی نباشد. نه تنها به دلیل خطری که رسانه ها برای کارکنان خود به وجود می آورند ، بلکه به دلیل سبک نامناسبی که در اختیار مردم و مسئولان قرار می دهند. فراموش نکنیم وقتی مردم به رسانه ها اعتماد می کنند ، این اعتماد نه تنها به محتوا بلکه برای رفتار هایپرتکست نیز لازم است تا این مشکل و اعتماد عمومی را القا کند.

به همین دلیل است که انتشارات مختلف چاپی در سراسر جهان سعی کرده اند از این نمونه ها برای حفظ اعتماد به نفس مخاطبان خود استفاده کنند به طوری که وقتی به افراد توصیه می کنند ، به عنوان مثال ، فاصله اجتماعی را رعایت کنند ، مردم می دانند که مشاوره به کسی داده می شود که این کار را انجام داده و خود را نشان داده است. کار با شرایط جدید امکان پذیر است. ده ها و صدها مثال وجود دارد. شاید یکی از نمونه بارز آن مجله هفتگی نیویورکر باشد که با استفاده از یک هیئت تحریریه چهره به چهره ، چندین سال به طور کامل منتشر شده است.

شاید مهمترین سؤال در این میان این باشد که آیا با همه این استدلال ها بهتر است همه چیز را از طریق اینترنت به فضا منتقل نکنید.

جواب این سؤال شاید خیلی ساده نباشد.

اول از همه ، اکثر رسانه های ایران هنوز فضای آنلاین خود را به عنوان یک فایل یا مخزن متن برای محتوای چاپی در نظر می گیرند. در سالهای اخیر ، شاید ما فراتر از توسعه روزنامه نگاری آنلاین و روزنامه نگاری نرفته باشیم. به یاد داشته باشید که فقط ارسال متن یا گزارش آنلاین به معنای روزنامه نگاری آنلاین نیست. همانگونه که پخش یک برنامه تلویزیونی در وب لزوماً به معنای تولید فیلم بازیگران نیست و پخش یک برنامه رادیویی از طریق اینترنت لزوماً به معنای ایجاد پادکست نیست.

اما این چیزی نیست که طی چند روز قابل حل باشد ، اما همه ما باید یادداشت ذهنی خود را یادآوری کنیم تا پس از این داستان بتوانیم به سمت توسعه روند روزنامه نگاری به صورت آنلاین حرکت کنیم.

اما نکته مهم بعدی این است که حتی اگر این ویژگی ها در دسترس باشند ، حتی اگر همه ما توانایی چاپ محصول نهایی در وب را داشته باشیم ، دلیلی برای بستن نسخه چاپی وجود نخواهد داشت.

داستان در مورد موضوعی است که معمولاً از آن به عنوان تقسیم دیجیتال یاد می کنیم.

بخش عمده ای از افرادی که نسبت به سایر افراد آسیب پذیرتر و در معرض شایعات و اخبار دروغین قرار دارند ، نیاز به داده های دقیق تر و تصاویر روشن از وقایع جاری یا دسترسی به زیرساخت های لازم برای این کار دارند. آنها اینترنت یا زیرساخت ندارند ، اما ابزار لازم را ندارند (تلفن های هوشمند ، تبلت ها یا رایانه های شخصی) و یا هردو به دلایل مختلف تمایل یا توانایی اشتراک این فضا را ندارند.

این یکی از مهمترین چالش های پیش روی رسانه ها در عصر دیجیتال است ، حتی اگر هیچ بحرانی مانند کرونا وجود نداشته باشد ، نگرانی از تعمیق شکاف اطلاعاتی در جامعه به دلیل جدی بودن افزایش خطر بخش دیجیتال ، نگرانی زیادی را ایجاد می کند. دریافت کنید این روزها ، ما وقت زیادی برای ترک مخاطبان بالقوه خود نداریم.

ویژگی های دیجیتال ممکن است به ما امکان بدهد که بخش بزرگی از مخاطبان را به صورت آنلاین وارد فضا کنیم ، اما این نباید با کنار گذاشتن کامل مخاطبان آفلاین همراه باشد.

خبرنگاران حرفه ای و شخصیت های رسانه ای از خانه کار خود را ادامه می دهند

مصاحبه ها با جیمی استیلر خبرنگار CNN ، دانا باش ، با نانسی پلوسی ، رئیس کنگره ایالات متحده – آلیسین کومروتا ، مجری و مجری نمایشگاه صبح CNN – با کریستین امان پور با خبرنگار CBC کانادا مصاحبه کرد. Amanpour میزبان CNN ، Amanpour و دوستانش در PBS – ست مایر در برنامه عصر خود در خانه The Hospital Speaks با سناتور وارن صحبت می کند. (همه عکس ها از حساب های رسمی و عمومی اینستاگرام افراد حذف شده است)

این مشکلات حتی این روزها در رسانه های صوتی و تصویری در جهان ظاهر می شود. شبکه های خبری اصلی شبکه های اصلی از BBC ، CNN و ABC به منازل روزنامه نگاران ، خبرنگاران و مجریان منتقل شدند و مدیریت ابزارها را به خود افراد یا در نهایت به اعضای خانواده خود واگذار کردند.

برنامه های گرانقیمت شبانه آمریکا که بر اساس حضور مخاطبان و میهمانان بنا شده است ، از زیرزمین مجریان و با کمک ارتباطات تصویری با میهمانان اجرا می شود. البته در این میان ممکن است کاهش جزئی در کیفیت صدا و تصویر وجود داشته باشد ، اما هم افراد و هم برنامه نویسان خوشحال هستند که این کاهش اندک در پیام برنامه را می پذیرند.

اما آیا این استدلال ها در نهایت ما را به نتیجه گیری ساده مانند بسته شدن یا ادامه استقرار سوق می دهد؟ شاید به نظر من ، جواب مشروط باشد. اگر رسانه ها با حمایت دولت و نهادهای پشتیبان بتوانند خود و نیروی کار خود را با این شرایط سازگار کنند ، پس لزوم ادامه نشر روزنامه ها به ویژه نشریات ، برای مناطقی که دارای شکاف دیجیتالی هستند ، ممکن است به معنای برطرف کردن نیاز به نان شبانه باشد. اما اگر رسانه ها نتوانند این نکات و ملاحظات مربوط به خود و کارمندان خود را رعایت کنند ، بسته شدن روزنامه در این زمان ممکن است کمتر از ضرر ناشی از بی تفاوت ماندن باشد.

البته باید مجدداً یادآوری کنم که در این مورد ، من سعی کردم این مسئله را تنها از منظر مطالب در نظر بگیرم. همانطور که اشاره کردم ، موضوع معیشت و زندگی اقتصادی رسانه ها یک داستان مفصل دیگر است که باید با دقت بیشتری به آن پرداخت.