ذخیره ایده آل – کاما

با توجه به دستگیری برخی از اعضای انجمن امام علی (ع) برای امداد رسانی دانشجویی ، می توان حقوق شهروندی این افراد را نقض کرد و از حق آنها در فعالیت های اجتماعی حمایت می شود. البته اگر واکنش اصلی در مورد خبر دستگیری وی یکسان باشد ، دیگر نیازی به نوشتن این چند سطر نخواهد بود. اما دفاع بد گاهی مخرب تر از حمله است. بنابراین ، صالحین باید به شهروندان صاحبان و صاحبان حق خود بازگردانده شوند.

اکثر واکنش ها ادعا می کنند که حرکت ساکنان امام علی (ع) به هیچ وجه سیاسی نیست ، بلکه صرفاً یک فعالیت اجتماعی انسانی است و این که ساکنان مستقر تنها نهاد مستقلی هستند که کارهای خیرخواهانه ای انجام می دهند و نبود آن باعث افزایش رنج مردم خواهد شد. جالب است که ساکنان و مدافعان محترم حتی در برخورد با دیدگاه امنیتی فعالیت برخی از شهروندان ، به بدبختی و بدبختی افراد درگیر ، به ویژه کودکان آواره و پرخاشگر و خودخواهی جمعیت متوسل می شوند. دفاع های اشک آور ، پر از اشک ، با هدف تأثیرگذاری بر افکار عمومی با نقل جملات از زبان کودکان محروم ، به اشکال مختلف منتشر می شود. علاوه بر چهره های فرضی دانشمند روشنفکر که تاکنون سوگند بیعت نوشته اند ، حتی وب سایت شخصی دانشگاه هیچ ارتباطی با اعتراض به وضعیت فعلی ندارد ، جز یک یادداشت نوشته شده با حیرت و یادداشتی که توسط یک دختر نوجوان نوشته شده است.

سؤال این است ، آیا این منفی برای ساکنی که ادعا می کنند بیست سال در جامعه مدنی کار کرده اند بدون حمایت از مقام ، قابل قبول نیست؟ وقتی از مفهوم نهاد مدنی ، عمل غیر سیاسی استفاده می کنیم ، این اشکها و آه ها به هم ریخته ، فقط مجموعه ای از تضادها را تنظیم می کنیم. در اینجا ، البته ، رسالت ما می تواند تا حدودی با امور خیریه نشان داده شود.

در بسیاری از مصائب و گرفتاری هایی که برای بهبود زندگی انسان ها و رفع فقر و نابرابری صورت گرفته است ، صرف پول و وقت داوطلبانه برای برخی از افراد پیشگام دیگران یعنی موسسه خیریه بسیار معمول است. عمل بشردوستانه مانند یک پنجره ویرایش است که برخی از نارضایتی هایی را که اکنون تحمل می شود ، ایجاد می کند. این مورد نیست ، اما واقعیت این است که تقریباً در همه جا مردم به سرمایه های اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی دسترسی دارند که تعیین کننده هر موفقیت است ، نه ابتکار عمل یا ثبات. موسسات خیریه به ما می آموزند که کمی نظم و نهادهای قدرتمند بخواهیم. یا اصلاً چیزی نمی خواهیم. خواسته های ما فقط به خودمان است که به طور اتفاقی و صبر به مسائل غیر سیاسی تبدیل شده اند.

شاید دلیل ساده این که فقط یک موسسه خیریه وجود ندارد ، بلکه صدها و هزاران موسسه خیریه نیز وجود دارد ، این است که مردم می خواهند یک خیریه را برای اهداف و ارزش های خود ایجاد کنند؛ بنابراین انسان دوستی نمی تواند غیر ایدئولوژیک باشد. حال مردم با رویکردی کاملاً ایدئولوژیک و با استفاده از تواناییهای دینی و عاطفی مردم و جوانان ، چرا در صحنه تاریخی خفقان ، اولین و مهمترین واکنش او خواستار ، بالغ و پرمحتوا نیست بلکه پرش به عزاداری و استفاده نمادین از فقر و رنج است. مردم؟

از دیدگاه تحلیلی ، به جای دیدگاه مثبت / منفی و عاطفی ، کار خیرخواهانه ، اگر به سطح یک نهاد مدنی نرسد و به دنبال سهمی از دولت نباشد و در روابط سنتی بین خیر و شر دخالت کند ، به ثبات وضعیت فعلی کمک می کند. اگر اینگونه نباشد و جمعیت به عنوان یک نهاد مدنی بین مردم و دولت قصد تغییر ساختار روابط توزیع نیروی اجتماعی را داشته باشد ، به عنوان یک عمل افتخاری در مواجهه با فقر و بی عدالتی ، باید به ایدئولوژی و مبارزات آن اعتقاد داشته باشند. او باید واقع بین باشد ، یا مجبور به پذیرش غرور و افتخار در اینترنت باشد. با این حال ، سیاست غیرقابل اجتناب است.

اگر این سازمان بخواهد از میانبر مانند خیریه برای مقابله با دولت مسئول شرایط فعلی استفاده کند ، باید با مردم صادقانه عمل کند و انتظار دارد دولت از هر فرصتی سازمان خود را برچیده کند. این به معنای عادی سازی درک امنیتی از فعالیت های غیرنظامی نیست و هرگز آن را تأیید نمی کند. اما این بدان معناست که فعالیت های مدنی نیازمند انسانهای صادق و بالغ و شهروندان خوب و نه فقط انسانهای خوب است که از خواسته های کوچک خود خارج شده اند و خود را قطب جهان نمی دانند و در عین حال می توانند قدرت را مرعوب کنند.

در این حالت ، نیازی به بی کفایتی و طمع سیاسی نیست ، همانگونه که برای جامعه مدنی قابل قبول نیست که به صحرای کربلا و چادرهای عباسی اعتصاب کنند و از معجزات و احساس دلسوزی استفاده کنند.