مجله نماوا، یزدان سلحشور
یک. اول بگویم که کلاً از این بازی‌های حاصل از «سیاست‌بازی» هالیوود اصلاً خوشم نمی‌آید! مگر می‌شود چون پسند زمانه تغییر کرده دو ژانر مهم «نوآر» و «وسترن» اینکه چند سینماگر خلاق می‌شود در معدود فیلم‌هایی موفق می‌شوند دلیل بر این نیست که با سیلِ آثاری از این دست رست. هر چه سخت تر سقوط کنند «هر چه سخت تر سقوط کنند» [محصول ۲۰۲۱ نه اثری به همین نام و محصول ۱۹۵۶] مخصوصاً که امتیازش هم آن موقع زیر ۶ بود، بیخیالِ دیدنش شدم اما اشتباه کردم! م م م ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز ز و ز ز ز ز ز ز ز
دو. ًلاً از برخوردی که هالیوود با ادریس اِلبا می‌کند، متنفرم! دام رفتار؟! اینکه نقش‌های منفی را به او می‌دهند، آن را در درجه دو و سه می‌دهند! این فقط به این دلیل نیست که او در سریال محشر «لوتر»، واقعاً محشر بازی کرده، اصلاً او بازیگر محشر و از نظر من است، اگر یک نفر باشد که نقش یک جیمز با سیاه‌پوست را بازی کند، الباست. این دلیلِ دوم من بود که همان اولِ کارِ این فیلم نرفتم چون اِلبا، نقشِ منفی داشت. [نگویید از کجا فهمیدم؟! در IMDb می‌توانید تریلر هر فیلمی را ببینید!] شخصیت البا در این فیلم، در سکانس ماقبل آخر، چرخش می‌شود و در فیلم‌نامه «گره‌گشایی» برای آن طراحی می‌شود، که نه تنها از یک شخصیت منفی، به یک شخصیت خاکستری تغییر جهت می‌دهد که رسما بدل به شخصیت اول فیلم می‌شود.
سه. There is no such thing as a private party خلاسیک مخالف نیستم اما با تغییر ژانر در مقابل مخالفم! این هم از دلیل سوم، که اشتباه بوده است! The Harder They Fall ساخته‌ی مارک رابسون و محصول ۱۹۵۶ فیلم رابسون بر اساس رمانی به همین نام و نوشته‌ی باد شولبرگ [شما او را به خاطر نوشتن فیلم‌نامه‌ی «در بارانداز» الیا کازان می‌شناسید] ساخته شده است. شاید تنها دلیلی که باعث انتخاب این نام شده است، نه آن رمان یا فیلمی که ترانه‌ای از «فیل اوکس» باشد. [خواننده-ترانه‌پرداز اهل ایالات متحده آمریکا؛ وی بین سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۶ میلادی فعالیت می‌کرد. اوکس ترانه‌های اعتراضی اجرا می‌کرد و به شوخ‌طبع بودن و فعالیت سیاسی و اشعار متفکرانه و صدای متمایز شناخته می‌شد. او در بسیاری از رویدادهای سیاسی در دهه ۱۹۶۰ که دوران مبارزه فرهنگی بود، همچنین در حرکت‌های ضد جنگ ویتنام و تظاهرات‌های حقوق مدنی و دانشجویی علاوه بر حضور داشتن، کنسرت‌هایی در شهر نیویورک برگزار کرد. او خود را دموکرات سوسیال چپ معرفی می‌کرد. در جریان اعتراضات انجمن ملی دموکرات در سال ۱۹۶۸ در شیکاگو، ایلینوی که تبدیل به شورش علیه پلیس شد، تأثیر عمیقی برافکار او گذاشت] Harder در پنجمین آلبوم او در ۱۹۶۸ منتشر شد با همین نام «The Harder They Fall». حالا ارتباطاش چیست؟ این فیلم، اولیل کار بلند جیمز ساموئل است در حوزه سینما و پیش از این، کارش موسیقی بوده است!
وقتی یک موسیقیدان بریتانیایی قرار است یک وسترن آمریکایی باشد!
در واقع جیمز ساموئل یک موسیقیدان است که او را با این نام در جهان موسیقی نمی‌شناسید با نام «The Bullitts» در این جهان زندگی می‌کند و با همین نام هم بخشی از موسیقی فیلم «گتسبی بزرگ» متعلق به اوست. [به کارگردانی باز لورمن، محصول سال ۲۰۱۳ سینمای آمریکا و استرالیا که بر پایه رمانی با همین نام به قلم اف. اسکات فیتزجرالد ساخته شده و در واقع، چهارمین اثر سینمایی بر اساس این رمان مشهور است. (اولین نسخه سینمایی این رمان در سال ۱۹۲۶ اکران شد. این فیلم که خودش نسخه‌ای از نمایشنامه برادوی اوون دیویس به‌شمار می‌رفت، به کارگردانی هربرت برنون ساخته شد و نقش‌آفرینان آن وارنر بکستر، لوئیس ویلسون و ویلیام پاول بودند. این فیلم نمونه‌ای معروف از فیلم گمشده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که این فیلم ممکن است وفادارترین اقتباس از این رمان بوده باشد اما تنها چیزی که اکنون از آن باقی مانده‌است، پیش‌پرده‌ای در بایگانی‌های ملی‌ست. به‌دنبال فیلم ۱۹۲۶، فیلم «گتسبی بزرگ» است که در سال ۱۹۴۹، به کارگردانی الیوت نیوجنت ساخته شد و بازیگران آن الن لاد، بتی فیلد و مک‌دونالد کری بودند. بیست و پنج سال بعد و در سال ۱۹۷۴، «گتسبی بزرگ» بار دیگر روی پرده سینما ظاهر شد. کارگردان این فیلم جک کلیتن بود و در آن رابرت ردفورد در نقش گتسبی، میا فارو در نقش دیزی و سم واترستون در نقش نیک کاراوی بازی کردند) لئوناردو دی‌کاپریو، توبی مگوایر، کری مولیگان، جوئل اجرتون و الیزابت دبیکی در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. ظاهراً رضایت تماشاگران از این فیلم، بیشتر از رضایت منتقدان بوده!] او پیش از این دو فیلم کوتاه در کارنامه‌ای خود با نام‌های «آنها در سپیده‌دم می‌میرند» (۲۰۱۳) و «JAY-Z: Legacy» (۲۰۱۳) دارد. و ظ ه ه ر ر ر ر ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه او گفته: «حتی اگر تنها بخشی از تاریخ را حذف کنید، تمام تاریخ را تحریف کرده‌اید. ن ان آن ان آن آن ان آن ان آن ان آن ان به خودم گفتم، خیلی خوب، من این بحث را برای همیشه یک‌بار می‌کنم، چون وقتی این فیلم را بسازم، همه شخصیت‌های واقعی که واقعاً وجود دارند در آن حضور خواهند داشت.» و باز هم گلی به جمالاش که لااقل در مصاحبه‌اش شاره‌ای به واقعیت انجام داده است: یروکی واقعی هم دونژادی بود ه چ ش «هرچه سخت‌تر زمین میخورند» یک فیلم زندگی‌نامه‌ای نیست. مری دلیجان (Stagecoach Mary / مری مربی صحنه) یک خواننده نبود. این درمورد همه شخصیت‌های فیلم صدق می‌کند.» با این همه، کار، فیلمی موفق است که اگر دوسوم موسیقی‌اش حذف شود، فیلم به‌مراتب بهتر است هم می‌شود، زیرا واقعاً لحظاتی در فیلم این احساس به من دست داد که یک موزیک-ویدئو را نگاه می‌کنم یعنی اصل موسیقی کار و فرع است. ،ار، سینماست!
حدِ واسط وسترن نوی آمریکایی، وسترن اسپاگتی و وسترن تارانتینویی.
کارگردان فیلم گفته است: «خیلی طرفدار وسترن نیستم، اما اگر فیلم‌های وسترن شبیه این یکی باشند، یا حسی شبیه این باشند، یا صدایی شبیه این داشته باشند، من طرفدار پر و پا قرص وسترن می‌شویم». در این که گفته خیلی طرفدار وسترن نیست قطعا دروغ گفته! از اول تا آخرِ فیلم، شاهد «ا ز ا د ا ا ا ا ا ا ا ا شا آ شا شا شا شا شا شا شا شا شا شا شا شا ر ر ر ر ر ر ر ر ر ر [جدا از آثار لئونه ظاهراً ساموئل علاقه‌ی خاصی هم به آثار دیگر وسترن اسپاگتی دارد!] اک سکانس پایانی «چ چ ی ی ی ی ی ی د د د د د د ی ی ی ی ی د د د د د د د د [از وسترن نوی امریکایی] و همینطور وسترن‌های تارانتینو که آمیخته‌ای وسترن نو و وسترن اسپاگتی‌ست، اما این همه قصه نیست، ظاهراً ویژگی‌های جذابی را هم به وسترن‌های کلاسیک از جمله «نیم‌روز» فرد زینه‌مان دارد. [در سکانس‌های پایانی] و «سمان زرد» ویلیام ولمن [سکانس دزدی از بانک سفیدپوست‌ها].
ادریس اِلبا و دلوی لیندو هر دو فوق‌العاده‌اند
در این فیلم، کلاسِ بازیگری بالاتر هیچ حرفی نیست، اما در این میان، دلوی لیندو ۶۹ ساله در نقش یک مارشال سیاه‌پوست، واقعاً می‌درخشد به خوبی بازیگری می‌کند که حتی در آثار پرمخاطب حضور دارد، بیشتر از حضور در نقش‌های اصلی بی‌نصیب مانده است. این همه ستاره اصلی به گمانم ادریس اِلبای 49 ساله است که به همان میزان نقش مثبت را خاکستری بازی می‌کند، نقش منفی ر.
نتایج جستجو برای «هرچه سخت‌تر زمین میخورند» در نماوا
