علائم اوتیسم در دانش آموزان

مشکلات مدرسه در کودکان اوتیسم چرا مدرسه برای کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار چالش برانگیز است؟ مدرسه به ندرت محیط خوبی برای کودکان مبتلا به اوتیسم است. استفاده از طرح های روشن و جذاب در لباس گروه شب نقاب ، می تواند بر جلب توجه و خوشایندی کودکان تاثیرگذار باشد . و این می تواند یک مشکل جدی در طول سال های مدرسه و بعد از آن باشد. گفتاردرمانی آنلاین و کاردرمانی آنلاین برای کودکان مبتلا به اوتیسم و کمک به کاهش مشکلات آن ها در مدرسه و سایر محیط ها ضروری است. کودکان مبتلا به اوتیسم با چالش  های حسی مواجه هستند.

علائم اوتیسم در دانش آموزان

اولاً، کودکان اوتیستیک زمان زیادی را صرف یادگیری نحوه کنار آمدن با محیطی می کنند که اغلب با توانایی ها و چالش های آن ها هماهنگ نیست سپس، پس از ایجاد آن مهارت ها، بچه  ها باید آن محیط را برای موقعیتی کاملاً متفاوت ترک کنند.  برای بسیاری از کودکان اوتیستیک، مدرسه به دلایلی که اکثر مردم حتی هرگز آن را درک نکرده اند، بسیار سخت تر از هر محیط دیگری است. برای تصمیم گیری در مورد اینکه چه چیزی برای کودک بهتر است، با مشاور مدرسه صحبت کنید که وظیفه او ایجاد و اجرای استراتژی هایی برای کمک به کودکان دارای معلولیت، از جمله اوتیسم است.

بسیاری از جنبه  های زندگی روزمره مدرسه مانند زنگ  های سالن، چراغ  های فلورسنت، فریاد زدن کودکان، پژواک سالن  ها ، برای کودکان بدون اوتیسم به اندازه کافی طاقت  فرسا هستند. برای کودکان مبتلا به اوتیسم، محرک  های حسی می تواند طاقت  فرسا باشد و باعث اضطراب شدید و رفتارهای اوتیسم شود. تست استاندارد حتی کودکان خردسال را ملزم می کند که زبان گفتاری و نوشتاری را با سرعت و سطح مورد انتظار درک کنند و به آن پاسخ دهند. با بزرگتر شدن کودکان، انتظار می رود که دقت کلامی و درک مطلب افزایش یابد. کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب در طول تست استاندارد در مضیقه قرار می  گیرند، زیرا بیان کلامی و درک مطلب چالش  های عمده  ای هستند.

مهارت های حرکتی ظریف برای نوشتن، طراحی، برش، چسباندن و دستکاری اشیاء کوچک مانند اسلایدهای میکروسکوپ و … بسیار مهم هستند. مهارت های حرکتی درشت برای پریدن، لگد زدن، پرتاب کردن، دویدن و پرش استفاده می شود و ضعف در آن ها می تواند از مهم ترین مشکلات مدرسه در کودکان اوتیسم باشد. اختلال خفیف تا متوسط این مهارت ها در اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم رایج است. این شامل برنامه ریزی حرکتی است که در آن کودک یک عمل (مانند ضربه زدن به توپ) را پیش بینی می کند و بدن را برای تسهیل آن حرکت قرار می دهد. مهارت  هایی مانند اینها برای برآوردن نیازهای تحصیلی و اجتماعی مدارس ابتدایی و دبیرستان نقش اساسی دارند.

هر محدودیتی نه تنها می تواند بر موفقیت های تحصیلی کودک بلکه بر زندگی روزمره مدرسه او نیز تاثیر بگذارد. اختلال اوتیسم باعث مشکلاتی در زمینه تعاملات اجتماعی و برقراری ارتباط می شود. این اختلال، طیف وسیعی داشته و در گروهی از افراد مبتلا باعث چالش های خفیفی در زندگی شخصی آن ها می گردد و در برخی دیگر، نشانه های اوتیسم به صورت بروز رفتارهای تکراری و ضعف در کاربرد زبان گفتاری است.  چنان چه این اختلال در سن پایین تشخیص داده شود، استفاده به موقع از روش های درمانی پزشکی، کاهش علایم و کنترل آن را به دنبال دارد و همچنین موجب می شود که کودکان مبتلا، استعداد ها و مهارت های خود را بتوانند تقویت کنند.

در این مقاله به علایم اختلال اوتیسم در کودکان پرداخته شده است. طیف اختلال اوتیسم اختلال اوتیسم در گذشته به 5 دسته گروه بندی می شد، اما اکنون آن را جز اختلالات رفتاری قرار می دهند و برای آن طیف بندی انجام می دهند. طرح های لباس پسرانه کارتونی می توانند تاثیر مثبتی بر روی روحیه و احساس کودکان داشته باشند . اوتیسم یک نوع اختلال رشدی- مغزی محسوب شده که توسط اختلالات مهارت های اجتماعی، ارتباطات و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه تقسیم می گردد. بروز علائم اختلال اوتیسم قبل از سن سه سالگی کودک رخ داده و بیشتر قسمت های مغزی تحت تاثیر اوتیسم دچار آسیب می شوند ولی نحوه رخ دادن آن تاکنون مشخص نشده است.

عوامل ژنتیکی بر بروز این اختلال تاثیر داشته و تقابل بین ژنی ( گروهی از ژن ها ) و جهش های ژنی از جمله این عوامل محسوب می شوند همچنین در موارد نادری نیز این اختلال در اثر آسیب هایی که در دوره رشد رخ می دهد، ایجاد می گردد. از این عوامل به فلزات سنگین موجود در جو، آلودگی های محیطی و استفاده از حشره کش ها می توان اشاره کرد. والدین حتما باید در دو سال ابتدایی زندگی کودک به علائم و شواهد رفتاری او دقت کنند. در صورت تشحیص به موقع با استفاده از روش های مداخلات رفتاری-شناختی می توان به کودک در کسب مهارت های ارتباطی، اجتماعی و حمایت های فردی کمک کرد. خوشبختانه فرهنگ برخورد با اختلال اوتیسم بهبود یافته است.

به نحوی که بسیاری به دنبال درمان درست و ویژه هستند و عده ای دیگر معتقدند که اوتیسم یک تفاوت رفتاری محسوب می شود و نه یک اختلال ویرانگر.دانش آموزان مبتلا به اوتیسم اغلب چالش های منحصر به فردی را در مدارس به وجود می آورند و معلمان بطور موثر می توانند پاسخگو به نیازهای آنان در چالش ها باشند.آمارها در سطح بین المللی نشان می دهد که، ازهر 68 کودک 1تن به یک اختلال طیف اوتیسم (ASD) مبتلا شده است.اختلال طیف اوتیسم، در خود فرورفتن، بی توجهی به جهان خارج، ناتوانی در رشد و گسترش مهارتهای اجتماعی است که می تواند باعث ایجاد ارتباطات اجتماعی قابل توجه و چالش های رفتاری شود.

هنگامی که کودک شما به یک اختلال طیف اوتیسم (ASD) مبتلا است ، به عنوان مثال سندرم آسپرگر ، کلاس درس می تواند برای او دشوار باشد. اوتیسم در کلاس چیزی است که کنار آمدن با آن برای معلمان ، والدین و کودک مبتلا به ASD سخت است. یکی از والدین که نمی خواست شناسایی شود می گوید: “مدرسه ما آن را نمی پذیرد.” دیگری می گوید: “کودک من در مشکلات رفتاری از خود نشان می دهد به این دلیل که نمی تواند ارتباط خوبی در مدرسه برقرار کند. ” بعضی از والدین می گویند که بعضی اوقات مدارس خصوصی کودک مبتلا به اتیسم را پذیرش نمی کنند. دلیل آنها این است که دارای امکانات لازم برای روبه رو شدن با اتیسم در کلاس درس نیستند.

به گفته یکی از والدین ، چند مدرسه که بچه های اوتیسم را پذیرش می کنند ، هزینه های زیادی دارند.آنها اضافه می کنند که در این چند مدرسه تنها تعداد انگشت شماری کودک پذیرفته می شوند. بهترین راه برای کمک به یادگیری کودک مبتلا به اتیسم شما چیست؟ و مدارس سنتی چگونه باید برای کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم خود را آماده کنند تا بتوانند رشد کنند و دوام بیاورند؟ مشاوره ای از والدین و مربیان و درمانگرانی که با کودکانی دارای اتیسم کار می کنند ، انجام شد. آنها با استفاده از تجربه خود نکاتی را در مورد چگونگی کمک به کودکان اوتیسم در کلاس درس ارائه دادند. اتیسم در کلاس درس: یک نسخه برای همه مناسب نیست .

همه والدین و متخصصان اتفاق نظر دارند که کمک به کودک مبتلا به اوتیسم برای استفاده بیشتر از کلاس ، کار سختی را می طلبد. استفاده از طرح های جذاب در لباس سوپرمن ، می تواند احساس خوشبختی و شادی را در کودکان ایجاد کند . این بدان معناست که هر کودک علائم و همچنین سبک یادگیری متفاوتی دارد. کاتلین پلاتزمن ، روانشناس می گوید: “اوتیسم مانند دیابت نیست.” در دیابت ، ما دو یا سه چیز داریم که کاملاً در مورد هر بچه ای که به آن مبتلا هست می دانیم. اما از آنجا که در اوتیسم اینطور نیست ، ما به یک مدل آموزشی نیاز داریم، مدلی به اندازه ای بزرگ تا کل طیف را پوشش دهد. بنابراین باید یک مدل نسبتاً گسترده باشد. “